Ja i mój świat

Kto wie jak to być kobietą po pięćdziesiątce? Kto sie teraz do tego przyznaje? Czytam różne blogi i nie mogę wyjść z podziwu, że ci wszyscy ludzie są tak cudowni, błyskotliwi i wspaniali. A tak naprawdę chyba jest inaczej. "Chyba" - słowo kluczowe. Zastanawiam się na ile to wszystko jest kreacja. Ile w tych ludziach jest ich samych, a ile "na pokaz".

Doświadczyłam tego pisząc poprzedniego bloga. Pisanie pod presją jest bardzo męczące. Ciągłe wymyślanie nowych historii, nowych "śmiesznych" sytuacji.

Teraz jestem panią w średnim wieku, ze sporą nadwagą, mam wnuka i jestem od nowa cudownie szczęśliwa. Żyje innym życiem, życiem najbliższych. I czy chcę tego czy nie, to mi wystarcza.

Już nie szaleję kiedy mój facet wyjeżdża beze mnie ze zgrają bab. Nie rzucam telefonem, nie srawdzam gdzie, co i jak. No bo po co? Jaki to by miało sens? Co ma być to będzie. 

Wolę swoją własną wygodę, własny komfort i spokój ducha. 

I ciekawa jestem co wyniknie z tego miejsca. Bardzo jestem ciekawa.

Dawno. dawno temu..... w innym, chyba bardziej normalnym świecie, żyła sobie kobieta. Zaczęła pisać o swoim zyciu, o uczuciach. Spotkała dzięki temu masę ludzi. Cudownych.... Którzy zmienili jej życie.

To byłam ja. Teraz jestem Inna. Starsza, chyba bardziej "źle" doświadczona. Ale ciągle chcę pisać. Bez obciążeń, bez presji. 

Sporo się zmieniło. Świat się zmienił. Za bardzo przyspieszył. Albo ja się stałam wolniejsza. Nie mam pojęcia.

Przestaję rozumieć wiele rzeczy, które dzieją się wokół mnie. Co raz mniej się śmieję, co raz mniej we mnie spontaniczności. To chyba początek starości. 

Ale to też jest piękny czas. Dla mnie. Wyłącznie.....